K. Renfrum 30 juni 2009

Wat gaat de tijd snel!

Als de dag van gisteren herinner ik me nog de feestelijkheden op het toenmalige Oranjeplein in Suriname in verband met de viering van 100 jaar afschaffing van de slavernij, Keti Koti.

Het is ook alweer precies een jaar geleden dat ik u als voorzitter van de Stichting Amsterdams Centrum 30 juni – 1 juli mocht verwelkomen in deze tent.

Mijn naam is Kenneth Renfrum en ook dit jaar heet ik u: mijnheer Freek Ossel, wethouder van o.a. Diversiteit in Amsterdam, mevrouw Elvira Sweet, stadsdeelvoorzitter van Zuidoost en de heer Godfried Lambriex, stadsdeelvoorzitter van De Baarsjes, van harte welkom.

Welkom uiteraard ook alle andere genodigden, in het bijzonder  de 10-tallen buurtbewoners die op ons speciaal verzoek vandaag hier aanwezig zijn om met ons stil te staan en te herdenken dat het morgen precies 146 jaar geleden is dat de slavernij werd afgeschaft in de voormalige Nederlandse koloniën in de west.

Een paar weken geleden stond ik bij de tramhalte voor het Concertgebouw te wachten op tram 16 die mij richting het Olympisch Stadion moest brengen. Het motregende en voor je gevoel laat de tram dan altijd langer op zich wachten.
Aan de andere kant van de weg liep er een klein schattig meisje van naar ik schatte, een jaar of 3/4 en achter haar liep een vrouw.
Ik dacht niet dat deze vrouw de moeder was van dat klein meisje, omdat ze naar mijn indruk al ruim in de 50 was.
Deze, laten we zeggen, jonge oma of oppas had een paraplu in haar rechterhand en met haar linkerhand deed ze haar best om die kleine vast te houden en onder de paraplu te krijgen.
Dat lukte niet, omdat die kleine niet aan de arm wilde lopen van haar oppas, maar lekker vrij wilde huppelen in de motregen.
Wachtend op de tram genoot ik ontzettend van het machtsspel tussen het klein meisje en haar oppas oma.
Toen ik 5 minuten later in de tram zat en ze voorbij reed, zag ik dat de strijd tussen de oppas oma en het kleine meisje van 3 nog niet was beslecht.
De afgelopen dagen en in de aanloop naar deze dag heb ik vaak terug gedacht aan de oppas oma met haar paraplu en het klein meisje dat liever alleen en vrij wilde huppelen in de motregen.
Als we het gedrag van die kleine zien als ambitieus, ondernemend en het willen ontdekken en ingang zetten van nieuwe dingen, dan lijkt dat klein meisje in veel opzichten op onze stichting.In de huidige structuur bestaat onze stichting nog maar net drie jaar en ook wij zijn ontzettend ambitieus om nieuwe dingen te bedenken en op de rails te zetten.
Denkt u maar aan onze informatie folder over Amsterdam & de slavernij die wij vorig jaar hebben bedacht en in samenwerking met het KIT hebben ontwikkeld.
De meeste goede ideeën ontstaan door een combinatie twee dingen, namelijk: betrokkenheid en boosheid! We voelen ons erg betrokken bij de samenleving als geheel en we zijn ook vaak boos omdat sommige dingen ontbreken om die samenleving en het samenleven beter te maken.
We zijn nu begonnen met de uitvoering ons project 2013, waarmee wij onder ander beogen om alle leerlingen in Amsterdam tussen de 10 en 16 jaar, vóór eind 2013, minimaal 1 les te hebben gegeven over het Nederlandse slavernijverleden. En daarbij uiteraard ook onze informatie folder!
In onze aanpak is er ook veel aandacht voor het vak Burgerschapskunde, waardoor we ons niet primair richten op een emotioneel Surinaams verhaal, maar op het welzijn van en de interactie tussen alle Amsterdammers.
Op een aantal scholen in De Baarsjes, in Watergraafsmeer, Noord en in Zuidoost zijn al lessen verzorgd en voor het komende schooljaar worden nu afspraken gemaakt.
Volgens sommigen willen wij teveel, te snel en lopen wij te ver voor de troepen uit.Dat wordt overigens ook gezegd van Barack Obama, dus hoeven we ons voor onze ijver en ambities beslist niet te schamen.
Wel klopt het dat we ontzettend veel ideeën hebben en mogelijk voor anderen inderdaad te snel gaan.
We hebben drie hardwerkende bestuursleden die ontzettend gemotiveerd zijn, bijna alles telefonisch en/of via de mail afhandelen waardoor we weinig tijd kwijt zijn aan vergaderen.
In één belangrijk opzicht lijken we NIET op dat klein meisje! Zo schromen wij niet om hulp te vragen en om de veiligheid en geborgenheid van grotere organisaties op te zoeken.
Bij zowat alle relevante organisaties hier aanwezig hebben wij al aangeklopt om steun proberen te krijgen voor onze plannen.
Soms met veel succes, soms met weinig succes en ook komt het voor dat we met lege handen huiswaarts keren. Eén ding is zeker, we gaan door met plannen maken en blijvend zullen we proberen daar steun voor te organiseren.
Een bekend Frans spreekwoord luidt: “Wie op de schoenen van een dode wacht, heeft kans dat hij lang barrevoets zal moeten lopen”. Dat zal ons organisatie beslist niet overkomen!
Zo werkt het partnerschap met De Baarsjes uitstekend, evenals het moreel committent met het stadsdeel Zuidoost.
Drie weken geleden hebben wij een integraal samenwerkingsovereenkomst getekend met het NiNsee en met het Amsterdams Comité 4en5 mei zullen wij over enkele weken ook een samenwerkingsverband aangaan.
Zowel vanuit onze sociale cohesie doelstelling alsook vanuit onze overtuiging, voeren wij het thema: ‘Samen Stilstaan, Leven en Vieren’.
Dit thema benadrukt onze overtuiging dat wij echt samen verder moeten om het leven, ook hier in Amsterdam, het vieren waard te maken.
Wij hebben de plicht om elkaar: witte Nederlanders, Surinamers, Antillianen, Marokkanen, Turken of waar je wortels ook mogen liggen, vast te houden en te ondersteunen in het belang van het gezond maken en het gezond houden van onze samenleving.
In het huidige politieke klimaat is dat natuurlijk geen vanzelfsprekendheid, maar als wij er zelf niet in geloven dat het mogelijk is, wie gaan er dan wel in geloven!!
Ik wens u allen nog een informatieve en bijzonder plezierige dag toe!